Face to face in South Dakota

Op weg naar Rapid City stoppen we eerst in Cody. Het is  ‘thuis’ voor Buffalo Bill. We stappen door het oude centrum, of zeg maar ‘het Bokrijk van het Wilde Westen’, maar houden het snel voor bekeken.
Ondanks het feit dat we niet van massatoerisme en overdreven patriotisme houden, valt Mount Rushmore wel in de smaak. Het groot nationaal monument in de Black Hills is een heel typerend stukje amerikaanse cultuur. Het beeldhouwwerk (18m hoog en 138m breed) bestaat, van links naar rechts, uit de gezichten van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Cheek to cheek, en ze houden allemaal hun mond. Deze vier presidenten staan symbool  voor de geboorte, groei en ontwikkeling van de Verenigde Staten van Amerika. Om je een idee te geven: één oog is gemiddeld 3,3 m. 400 Arbeiders hebben er gedurende 18 jaar aan gewerkt…
Mount Rushmore  is controversiëel onder de Amerikaanse indianen (hun grondgebied), die momenteel als antwoord hun eigen belangrijke indianenleider Crazy Horse  beitelen in de graniet van de Black Hills. Het nog onvoltooide  Crazy Horse Memorial is de grootste sculptuur ooit door mensen gemaakt   Het hoofd alleen al is 30 m. hoog.  Een levend huzarenstuk waar nog jaren aan gewerkt moet worden. Bij voltooiing zal het beeld 195 m lang en 175 m hoog zijn.

Na deze culturele injectie is het weer tijd voor een portie natuur.  We huren een ‘trike’ bij Harley en op de tonen van ACDC”s  ‘Highway to hell’ tuffen we vrolijk door de droge ‘Badlands’.  Funfactor 10! Net easy riders, als ode aan de vrijheid en het weidse amerikaanse landschap.  Het Badlands Nationaal Park is gekend om zijn prachtige kleurrijke rotsformaties, ravijnen, kloven en prairie, maar dat is dan ook het enige. Hier groeit verder niets dan grassen.  Woeste onbruikbare grond. Het desolaat landschap kan de pret niet bederven. We houden ons aan de toegelaten snelheid, want aan de rand van de weg staan wel heel speciale flitspalen…
The Black Hills kijken doezelend toe terwijl de warme zon ons in de late namiddag nog trakteert op een temperatuur van ruim 35 graden.  Het landschap flitst voorbij, en ik krijg nog eens een herhaling in de weerspiegeling van Erwin’s helm.
Sturgis is een verplichte stop voor elke Harley rijder. Jaarlijks verzamelen hier 450.000 motards voor de oudste motorrally ter wereld. Je kan het zien aan alle details: de motorkoorts in het dorpje stijgt.
Als afsluiter van het Amerika hoofdstuk lopen we nog even in stijl het saloon binnen, waar Erwin vrij vlot een ster verdient  ter gelegenheid van Maurice zijn 60^ste verjaardag.

Nu flitsen we over naar Alaska, voor een avonturencruise van 13 dagen. De volgende post zal dus daarna zijn, want wij zijn op die kleine boot niet bereikbaar.

Merkwaardigheid:

Ook dat nog… Dit is er nu toch echt over vinden wij…  Maar we zoeken nog een goeie ondertitel. Iemand?

A propos:  De Motards rijden hier inderdaad allemaal gewoon in jeans en zonder helm wat toegelaten is in de staten Wyoming en South Dakota …

Klik hier om te zien welk bison-der beest het kalf uit onze vorige post zal worden als het volwassen is.