Machu Picchu - Proche du ciel, loin du monde

Zo belanden we in Peru. En vanuit Puno kunnen we wèl het helblauwe mytische Titicacameer bezoeken op 3812 m, het hoogst bevaarbare meer ter wereld… Het is de natuurlijke grens tussen Peru en Bolivia, en leefgebied van de Uros indianen. Het meest imponerende van dit meer zijn de drijvende bewoonbare rieteilanden. Magisch in al hun eenvoud. Hier staat de tijd stil.
Ook op het eiland Taquile zien we hoe de indigenous leven en overleven, volgens oude gebruiken en tradities, die ze door de eeuwen heen in stand weten te houden.
Dan zetten we de tocht verder naar Cusco, de koninklijke stad van het machtige Incarijk, waar je kan zien dat de huidige gebouwen bovenop de fundamenten van de Incapaleizen zijn gebouwd. Een verbluffend nauwkeurig metsel-en stapelwerk van de Inca’s Dit alles omgeven door met sneeuw bedekte bergen. Een bezoek aan de melancholiek stemmende resten van dit verloren rijk, de Inca sites, de Inca citadel, en de kathedraal geven ons een goed beeld van de grootsheid van de Inca bouwtechnieken. De sites die we onderweg bezoeken lijken op te gaan in de hun omringende natuur.

En dan: op weg voor een stevige 6-daagse Salkantay-trekking naar het wereldwonder : de verloren stad van de Inca’s : Machupicchu. De Salkantray trail is één van de vele Incapaden, en ook één van de mooiste trektochten ter wereld – blijkbaar nog mooier dan het drukke klassieke Incatrail. Langer, en spectaculairder, maar ook zwaarder. Als motivatie draag ik deze tocht op aan iedereen in mijn omgeving die een strijd levert tegen kanker. Want mijn ‘tijdelijke pijnlijke wandel-souvenirs’ zijn niets in vergelijking met de moed, doorzetting, wilskracht en vechtlust die zij nodig hebben, elke dag opnieuw.

In een kleine groep van 10 gelijkgestemden wandelen we langs diepe kloven, afgebrokkelde bermen, door zuigende modder, langs kleine lokale dorpjes, herdershuisjes en caviahokken, langs koffie- en avocadoplantages, in de zon en in de motregen. Met een prachtig zicht op de besneeuwde bergtoppen van de Vilcabamba bergketen. Zwevende kleurige vlinders en ijverige bijen. Vreemd hoe er op deze hoogte nog zoveel leven is.
En het valt op hoe stil het is. De trektocht is een gelegenheid om eens alles de revue te laten passeren, en te verteren wat we hebben meegemaakt.
We worden ingewijd in de geheimen van de shamanistische ceremonie, hoog aan een idyllisch bergmeer. Temidden van een groene plantenweelde, voelen we de kracht van een tropische regenbui. Het pad stijgt gelijdelijk tot zijn hoogste punt sur 4638 m, naast de met een gletsjer bedekte piek van Salkantay. (6271 m)

’s Avonds duiken we in de jaccuzi, aan de voet van de berg, terwijl de gletsjers zich verwarmen aan de laatste zonnestralen van de dag. Niet te geloven hoe tijdens deze trip in ‘the middle of nowhere’ iedere keer weer een prachtige eco-berglodge verschijnt. Slechts 6 kamers, net genoeg voor de groep, en met actieve medewerking van de lokale communities.

Na een treinreis trekken we nog een laatste keer, te voet, om de heiligste plaats van de Inca’s voor ons te zien opduiken: de oogverblindende ruïnes, en de onwerkelijke schoonheid van de Machupicchu, de vesting in de wolken, en terecht één van de nieuwe wereldwonderen.

De hele voormiddag dwalen we door de ruines die in 1911 werden ontdekt. Machupicchu bestaat uit honderden trappen, terrassen, tempels en paleizen.

Om nog een ander perspectief te krijgen op de site beklimmen we de Waynapicchu. Bloed, zweet en tranen kost het om langs de smalle, stijle paden, eindeloze trappen en Incatunnels naar de summit te klauteren. Maar we worden beloond met een adembenemend zicht op de Machupicchu en omgeving.

Ik prijs mezelf intens gelukkig. Een schitterende route, ver van de bewoonde wereld.

Voordat we onze koffers definitief inpakken om huiswaarts te keren, plannen we nog een kort bezoek in aan Lima, de hoofdstad van Peru.

Zuid Amerika heeft ons gecharmeerd. Het is een continent met veel pareltjes. Een boeiende mix van spaanse koloniale geschiedenis, eeuwenoude indianenculturen, en prachtige natuurplaatjes. Een legendarisch verleden en een boeiend heden. Gezellige warme mensen, en een schitterende keuken. Dit continent heeft nog veel mogelijkheden, en staat intussen op onze favorietenlijst.

Morgen schrijf ik nog een korte wrap up over het afgelopen 1.5 jaar avontuur. Het is tevens de 60ste post, een mooi getal om te eindigen. Toch?

 

Faire la Dignité:

Wist je dat: we de hoogte goed kunnen verteren dankzij dagelijks een kinderasperientje, 3 liter water, kauwen van cocabladeren, thé van cocabladeren, geen koffie, geen alcohol, en geen koolzuurhoudende dranken…

Dit is de inheemse cavia (Guinea pig), voor…., tijdens, dans les na…. Hoewel een lokale delicatesse, slechts 1 hap was voldoende .