Een zee van witte duinen met tussenin kristalhelder blauw, turkoois of groen water van de lagunes. Zo ziet de Braziliaanse Sahara uit. Een interessant natuurfenomeen van 100 km lang en 50 km breed dat omgeven is door tropisch woud, en dat met glans op de toeristische kaart pronkt. Dit is een absolute aanrader aan de Noord-Oost kust van Brazilie. Met een 4×4 trekken we off road door het mulle zand, tot aan het park. Van hieruit gaat de tocht blootvoets verder, onder de striemende zon. Soms zakken we tot aan onze knieën in het zand. Snelwandelen zit er niet in en dus hebben we tijd genoeg om te genieten van al dit moois.
De schitterende lagunes zijn geen ‘fata morgana’, maar ze bestaan echt. Ze worden gevoed door tropische regenbuien en zijn gevangen door de duinen. Deze streek is op zijn mooist tussen maart en september, als het doordrenkt is van het regenseizoen. We zien scholen van zilveren vissen, en massa’s babykikkertjes wippen omhoog alsof het zand onder hun poten te heet geworden is. De tot 40 meter hoge linten van levende duinen spelen non-stop met wind en water. Het zandschap is constant in beweging. Op een jaar tijd kunnen de duinen zich verplaatsen. Het is niet moeilijk om in dit doolhof verloren te lopen. Proef op de som!
We maken ook kennis met een lokale gemeenschap van klein Lençois, in het vissersdorpje Mandacaru, en genieten terwijl van een heerlijke boottocht langs mangroven op de Preguicas rivier die uitmondt in de Atlantische Oceaan.
Vandaag vliegen we verder naar de Pantanal regio. Maar eerst pikken we in Sao Luis nog een stadsbezoek mee. Deze reggae hoofdstad, ligt tussen twee baaien op een eiland, en is met het continent verbonden door een brug.
Heel typisch in Sao Luis zijn de koloniale huizen met hun prachtige gevels bezet met kleurrijke keramische tegels uit verschillende tijdperken. Unesco werelderfgoed natuurlijk! Een charmante regio met een authentieke atmosfeer. Maar zonder Lençois Maranhenses zou ik de omweg niet overwegen.
We hebben het gevoel dat we de afgelopen dagen alles gezien hebben wat we moeten zien, en zijn best wel moe. We staan nu voor een lange reisdag. Deze 13de vlucht gaat richting Chapada dos Guimaraes in de Mato Grosso. De komende week zitten we terug tussen het wild. Benieuwd of we nu eindelijk eens een Anaconda of een Tapir tegenkomen. Stay tuned!
Merkwaardigheid:
Sao Luis staat 2 keer per dag ‘droog’. 6 uur later herken je dezelfde plaats niet meer terug en staat alles onder water. Een mooie illustratie van de kracht van ebbe en vloed.
Prachtig, ik Raymond ben terug bij met het lezen van alle reisverslagen en het bekijken van de reportages. Gewoon ongelooflijk dat er toch nog zoveel ongerept en gelukkig beschermd natuurschoon te zien en te ontdekken is op onze wereldbol. Als jullie in beeld komen zien wij na een jaar van reizen nog altijd 2 blije globetrotters.
Geniet er verder van…
Nice!…
Ongelooflijk, de stranden zijn witter dan wit!
ik heb zo het gevoel dat we nu in het mooiste gedeelte van de wereldreis zitten, kunnen we nog altijd inschrijven om een graantje mee te pikken 🙂
we stay tuned all the time!
Lencois Maranhenses : nooit van gehoord, meneer ! Ik weet niet eens hoe je het moet uitspreken. Nog maar goed dat we Dédé en Erwin hebben om ons wat van de wereld bij te brengen, waarvoor dank.
Ondertussen hebben we dit prachtige nationale park ook weeral leren kennen … echt geen omgeving om te verdwalen, met de meest nabije kroeg op 50km wandelafstand.