Dogsledding doorheen het ruige en afgelegen binnenland van Alaska – “The Interior”
Dans 2012 waren we al gegrepen door het virus van de Iditarod hondenslede race. De zwaarste hondensledetocht marathon (1,000 miles) die er bestaat.We merkten dat heel Alaska in de ban is van de ‘dog sledding’. En daar willen wij nu meer van weten, en een stukje beleven hoe het voelt om in de natuur te leven bij subzero temperaturen… Klaar om te ontkoppelen en te vertrouwen op instincten. Out of the office… into the wild.
Opgewonden bij het vooruitzicht om een tocht te maken en te camperen bij een brutale koude van onder de -40 °C …, een ervaring voor alle zintuigen.
Het bijwonen van de start van de Iditarod Race in Fairbanks – de metropool van het noorden- geeft ons vlinders in de buik.
Ik voel momenten van opwinding die ik al niet meer ervaren heb sinds mijn kindertijd. Mijn neusharen bevriezen al vanaf de eerste keer dat ik inadem. De kou zuigt het vocht uit de gevallen sneeuw. Zelfs mijn hersenen lijken te verstijven en gedachten krijgen maar langzaam vorm. Maar met onze 5 kledingslagen zijn we goed gewapend tegen deze barre koude.
We hebben al snel door dat het beste deel van opwarmen na blootstelling aan vrieskou … de opwarming zelf is. Het voelt bijna helend, zuiverend, en ontspannend tot in het laatste kootje. Dit is beter dan Yoga!
Het ergste deel van de trip is zoals altijd de dag ervoor. Mijmeren op de hotelkamer over ‘worst case scenarios’.
Maar de gepassioneerde, warmhartige avonturiers Dave & Jenna, onze begeleiders van Boreal Journeys Alaska, zijn tot in de puntjes voorbereid, en ze willen graag hun levensstijl met ons delen: ijs boren of sneeuw smelten voor water, hout hakken voor warmte,… De magie van het kamperen in de winter. De roedel van 8 honden is gretig en heeft er zin in.
Het is geen gemakkelijke tocht want het ijs is geen gepolijste ijsbaan. De omgeving bestaat uit toendra en taiga, grotendeels gevuld met sparrenbossen. En die gaan ons goed van pas komen. Maar dat wisten wij toen nog niet… Het grootste deel van deze regio bestaat uit wildernis, waar géén voorzieningen zijn.
We tsjokken door enkele lage struikgewassen en laten onze gedachten de vrije loop. De wind brult ongehinderd, maar de honden hebben er plezier in. De enige geluiden die je hoort zijn de gedempte geluiden van de sleden, het hijgen van de honden en het occasionele bevel aan de roedel.
Wij waarderen de inherente uitdaging, zowel fysiek als mentaal, die afkomstig is van het reizen zonder gemotoriseerd gemak. De wijsheid en de intuitie van de honden verrassen ons: met gemak vinden ze een uitgewist spoor na een sneeuwstorm terug.
We leren snel, en veel. Hoe moet je de honden aansnoeren, welke hond krijgt de taak van leider, volger, trekker, enz. , hoe moet je de slede besturen, hoe beveel je de honden enz. Het is heerlijk om over de besneeuwde paden te glijden of over bevroren rivieren, maar vaak moeten de honden ook ploeteren in de diepe sneeuw.
We gebruiken ons lichaamsgewicht om te leren omgaan met de bochten, de hoogteverschillen en om te zorgen dat de slee overeind blijft. De honden vertragen of versnellen, afhankelijk van de sneeuw en de druk op de rem.
Telkens als de zon zakt, zoeken we een mooie plek om de (door Dave zelf gemaakte) 4 persoons- canvas tent op te zetten. De honden worden ontdaan van hun harnas, krijgen uitgebreide knuffels en worden lekker verwend met gedroogde wilde Sockey zalm.
Dan stappen we met onze sneeuwschoenen het terrein plat en zagen we enkele dode bomen. Eén als nokbalk voor de tent en de rest als brandhout. Kariboe-vellen en een pak vers geplukte sparrentakken isoleren ons van de besneeuwde grond. Wij zijn nauwelijks bekwame hulp, maar het geeft ons waardering voor de inspanning en vaardigheid die nodig is om te reizen en op deze manier te leven.
We kruipen dicht bij elkaar bij de zelfgemaakte kachel waarop ons diner kookt, en waar de sneeuw water wordt. Onze handschoenen, mutsen en schoenzolen bengelen aan de wasdraad boven onze hoofden. 2 kaarsen en elke avond 2 andere honden in ons midden zorgen voor huiselijke gezelligheid. Slapen in een deep freeze- slaapzak, en hopen dat tijdens de nacht het toilet niet roept… want dat is buiten, putje graven, dingske doen, putje toe….
Terug naar de basis…
“Be strong enough to stand alone, be yourself enough to stand apart, but be wise enough to stand together when the time comes…” (Mark Amend)
Eigenaardigheidje : In Alaska zou GAIA veel werk hebben met al die prachtige bontmantels van de VIP’s op de Iditarod Race …..
