Headhunting in Karawari (Sepik regio PNG)

De vlucht naar Karawari is imposant. We vliegen met ons twee in een vliegtuigje over de hooglanden die gespleten worden door de kronkelende Karawari rivier. Het opstijgen en het landen is best wel avontuurlijk want de landingsbaan van de luchthaven heeft meer weg van een wandelweg in de Kesselse hei!

In Karawari zijn we afgesloten van de wereld. De enige manier om in deze Sepik regio te geraken is per boot of per vliegtuig. Er zijn geen wegen. De enige manier om te communiceren is per radio-contact. Het klimaat overvalt ons. Zo’n 35°C en 80% vochtigheid. Zelfs het toiletpapier is vochtig. Probeer dan maar eens…
Net zo opvallend als de vogels zijn hier de vlinders. Vlinders zo groot als pistoletjes.
In de verschillende dorpen worden we geconfronteerd met het leven zoals het is. Bvb hoe ze het hart  van de Sago palmboom tot bloem verwerken en daarmee pannenkoek en pudding maken. De kinderen kijken gretig toe en wachten geduldig op hun 4-uurtje.
We zijn opnieuw de enige gasten in deze supermooi gelegen Karawari wilderness lodge, met panoramisch zicht op de vallei en de Karawari rivier. De zonsondergang is betoverend en zoals ze hier zelf zeggen: ‘This is God’s own Holiday spot’.

De Sepik regio is vooral bekend vanwege de bijzondere houtbewerking (carving art) en architectuur.
Onze dagen worden gevuld met het verkennen van de dorpen en tradities d.m.v. een kleine boot, langs de waterwegen van de jungle. Onze boot glijdt langzaam over de waterspiegel. 100% ZEN.
Zelfgemaakte dugout canoes glijden langs de flanken en af en toe duikt er een dorp op.
Cannibalisme was hier algemeen aanvaard. In het ‘men’s house’ staan nog een aantal doodskoppen als relikwie om de aanval van de vijand af te weren. Het getuigt allemaal van gruwelijke taferelen in het verleden. Mensen met een witte huid waren de geesten van teruggekeerde voorvaderen… We krijgen ook de bloodstones te zien waar het bloed van hun slachtoffers op werd uitgesmeerd. Kippenvel-moment dus. Maar de enthousiaste kinderen van het dorp zorgen ervoor dat we de lugubere gedachten snel loslaten.
Dan gaat het per vliegtuig verder naar Mount Hagen. We vliegen tussen en over de bergen en kunnen precies alles zien wat onder ons ligt. Het uitzicht verandert. Het is alsof iemand een groen zijden tafelkleed over de bergen heeft gespreid. En even later zien we ook landbouwgronden als patchwork dekens.  Dit bewijs van agricultuur betekent een teken van leven. De impact van de modernisering brengt in de steden (zoals Mount Hagen) grote verandering, maar de meerderheid van de bewoners blijven afhankelijk van hun landbouw.
Onze lodge ligt op de top van de berg en biedt uitzicht op de Wahgi Vallei. We bezoeken de grote lokale markt, krijgen les van de medicijnenman/ bush doctor, en leren de slimme taktiek en de intimiderende rituelen van de ‘mudmen-clan’. Hun extreem zware maskers, gemaakt uit klei van de rivier, zijn even fameus als angstaanjagend, maar de bewoners staan open om kennis te maken met ons.

Met al deze unieke en rijke ervaringen verpakken we Papua New Guinea met een speciale strik in onze herinnering.  Zoals in een goede film is het verhaal van de Papua New Guineans een verhaal met een open einde. Het laat ons de kans om zelf onze conclusies te trekken. Geen paniek, niets is er onder controle. Maar PNG is zeker de meest memorabele reiservaring in ons leven.
Nu voor een week op naar Fiji.  A propos:  Wie weet hoe de inwoners van Fiji heten?

 

Merkwaardigheid:
In de tijd van het cannibalisme was het vlees van de blanken het lekkerste. Waarom?
Omdat daar meer vet aan zat……

Antwoord op de vorige prijsvraag:
De inwoners van PNG zijn Papuans, of Papua New Guineans in het engels.
En, bedankt voor het antwoord: Papoea’s in het nederlands

A propos, de eerste interviews zijn ondertussen ook gepubliceerd.
[Best_Wordpress_Gallery id=”136″ gal_title=”Headhunting in Karawari (Sepik regio PNG)”]

7 comments