Bolivia: moet er nog zzz…out zijn?

Hoe een post schrijven? Ik ben nog helemaal in trance en vol van wat we allemaal gezien hebben.
Akkoord, Bolivie is een pioniersreis en staat gelijk aan avontuur. Toerisme staat nog in zijn kinderschoenen.  Dit land wordt ook al eens het Tibet van de Americas  genoemd, omwille van zijn hoogte en isolatie, en omwille van zijn levendige inheemse cultuur: 60% is indigenous (Aymara, Quechua en Guarani’s).  Deze republiek heeft een indigenous President Eva Moralis, wat op zich al vermeldenswaardig is.

Aan de eenvoudige grensovergang van Chili naar Bolivie maken we kennis met de ‘Bolivian rules’: “It’s my way or the highway…”.  We zien posters met gruwelijke taferelen van ‘ongevallen’ die zich aan de grens afspelen als je klandestien en niet volgens de regels Bolivie doorsteekt. Wij weten dus waaraan we ons moeten houden.
We kiezen voor het centrum en Zuidwesten, de meest magische hoek van Bolivie. Een wildernis van ruwe berglandschappen met een waanzinnig spectrum aan mineraalkleuren. Onverharde wegen, mijnbouwnederzettingen, en quinoa producerende dorpjes. De grond kookt letterlijk van activiteit.
We zetten koers richting Nationaal Park Sajama, in de centrale Andes (Unesco Werelderfgoed), gedomineerd door de imposante Sajama berg (6542 m),  de hoogste piek in Bolivie.
Hier wordt de Aymara bevolking actief betrokken in het toeristische Tomarapi project, dat door de Europese gemeenschap wordt gesteund. Het park grenst aan Lauca N.P. in Chili, dus we kunnen nu ook de achterkant van de Parinacota en de Pomerapi vulkanen zien. De nacht is helder en ijskoud, met miljoenen sterren. Een troost als je als ijspegeltje in bed ligt.

‘s Morgens zakken we af door de hooglanden naar het uiterste zuiden, met haar besneeuwde bergtoppen, uitgestrekte altiplano (hoogvlakte), zoutvlaktes,  geysers en hotsprings.  In Colchani verwerkt de lokale bevolking het gewonnen zout op artisanale wijze. Te gek eigenlijk: hier zien we de zakken zout klaarliggen die momenteel in België broodnodig zijn…
Het ontoegankelijke zuiden leent zich niet voor een ontdekkingsreis op eigen houtje. Dus met stoere terreinwagen, chauffeur en gids zijn we goed gewapend voor een barre tocht door onherbergzaam gebied. Het jeepavontuur voert ons door desolaat landschap boven 4000 m.  Hier zijn we afgesloten van de wereld. Geen telefoon, geen internet, geen verwarming, geen TV.  Maar we worden beloond met de mooiste natuurpanorama’s.  Via bubbelende geysers en warmwaterbronnen rijden we door de woestijn van Dali naar de wonderbaarlijk gekleurde meren: de Laguna Verde, en de  vuurrode en bloedmooie Laguna Colorado, die bewoond wordt door 3 soorten flamingo’s. Dat verwacht je toch niet op deze hoogte?

Speciaal in Rock Valley zijn de groene mosbollen (Llareta), hard als koraal,  die slechts 1 cm. per jaar groeien, en enkel te vinden zijn boven 4000m. Dit oudje van 1200 jaar zou eigenlijk moeten beschermd worden.

De artistieke ‘Arbol de Piedra’ (stenen boom) aan de voet van de imposante Lincabur vulkaan spreekt tot de verbeelding.
Het wordt even spannend als we de voorste schijfrem breken, en de zon ondertussen vastberaden ondergaat. Het wordt berekoud, en de beruchte altiplano wind bijt van zich af.   Maar onze chauffeur ontkoppelt handig de rechter schijfrem zodat we na een tijdje onze tocht kunnen verderzetten.
We verlaten het gebied van woestijn en lagunes voor een totaal ander natuurfenomeen:  de zoutvlakte.  Salar de Uyuni was eens een enorme binnenzee, nu is het een oogverblindend witte zoutvlakte. Zout zover we kijken kunnen, een oneindig, leeg gebied van 12000 km². Al rijdend verlies je al snel je orientatie.
Uyuni is op 1 na de grootste zoutvlakte van de wereld. Er wordt geschat dat het meer 10 miljard zout bevat.  Het is letterlijk en figuurlijk oogverblindend. We rijden over de felwitte korrels en houden halt in het midden van deze immense vlakte voor een picknicklunch op Isla Incahuasi. Een eiland  met reusachtige cactussen (12m) op een sneeuwwitte achtergrond. Het zou het decor voor een film kunnen zijn.
Het wordt lachen als we gebruik maken van de zinsbegoochelende vergezichten en dus geven we ons over aan het spel van de creatieve fotografie.
En dan die zonsondergang… een explosie van kleuren tussen de kleine heuveltjes van bijeengeschraapt zout. Echt de moeite.
We overnachten in een hotel, helemaal opgetrokken uit zoutblokken, waar zelfs de meubelen van zout zijn.

‘s Morgens vliegen we, samen met een Palestijnse delegatie die een afspraak heeft met de president, in een propellervliegtuigje naar La Paz. Duizend bommen en granaten, we zijn toch opgelucht als we veilig landen.
Het zonne-eiland in het Titicacameer blijkt door stakingen volledig geblokkeerd, en we moeten ons programma aanpassen. Een stadsbezoek aan La Paz, de heksenmarkt, de maanvallei en de Tiwanaku (pre-inca)ruines zien we wel zitten.
Het Titicacameer bezoeken we dan morgen van de Peruaanse kant.
En zo is ook Bolivie afgerond. Het land is een onuitputtelijke inspiratiebron aan surrealistische vergezichten. Hier heeft het woord ‘oneindig’  pas echt betekenis.

Wist je dat:
Dakar dit jaar zal plaatsvinden in Peru, Bolivie en Chili, en de Uyuni zoutvlakte een grote uitdaging zal worden voor elke deelnemer?

Indiginous volk bij de inwijding van een nieuwe woning,  een dode lama foetus onder de dorpel begraven als geluksbrenger?

[Best_Wordpress_Gallery id=”39″ gal_title=”Bolivia: moet er nog zout zijn?”]