De stille zuidzee spreekt (Frans Polynesie)

We vertrekken op 2 maart in Fiji en komen op 1 maart aan in Tahiti. Bovendien is het strand er zwart… Zijn wij wel op de juiste plek? De stille Zuidzee spreekt tot de verbeelding! Gisteren is vandaag en vandaag is morgen. Het is de langste dag uit ons leven. We hebben de datumlijn gekruist (crossing the dateline). Westelijk van de datumgrens is het de ‘nieuwe’ dag en oostelijk is het de ‘oude’ dag.  Dit heb ik altijd al eens willen doen:  10 keer over de datumlijn springen. Gisteren, vandaag, gisteren, vandaag, … Het heeft iets onwezenlijks.
Omdat de zee de enige weg is om een deel van de charme van de eilanden te ontdekken schrijven we in voor een trip met de catamaran. Gewoon omdat we de verbijsterende eenvoud verkiezen boven de luxe van de gigantische cruiseschepen. Omdat we liever slapen onder de fonkelende sterrenhemel dan onder het plafond van de 5de etage. Noem het een ‘1000-sterren hotel’. Op onze tocht ontdekken we een symfonie van kleuren; van blauw, groen, jade, appelblauw zeegroen, azuurblauw , turquoise, emerald, en honderd schakeringen daartussen. Het grote blauwe niets dat je bijna pijn doet aan je ogen. En we kunnen getuigen: het is niet gefotoshopt. Het paradijs is net even verder denk ik.
Het leven onder water neemt de bovenhand. We gebruiken elke kans om te snorkelen.  We zwemmen met roggen (luipaard rog, grijze rog, manta rog) en tussen de haaien (zwartvinhaai, citroenhaai, ……). We zien een diversiteit van de mooiste, en de lelijkste vissen. We laten ons drijven op de stroming tussen de koralen in de ‘jardin de corail’ en zien het spel van de vissen in hun eigen tuin.
De meeste van de 30 hoge eilanden worden omringd door een koraalrif. Er zijn ook nog 83 koraaleilanden of atollen (hier is het eiland helemaal verdwenen en enkel het rif blijft over). Deze cirkel van koraalrif (bijna een randje poedersuiker) scheidt de oceaan van de lagune. Het barst hier van de bloemen, bloemenkransen, lachende gezichten, snelle drums, yoekelille, en wiebelende heupen.
Het idyllische Bora Bora is niet voor niets het icoon van de stille zuidzee.  De typische over water bungalows maken van de plaatjes echte postkaart snapshots.

Boven de transparante lagunes prijken de massieve basaltrotsen en de stranden worden omzoomd met weelderige hisbiscus. Op sommige vlakke koraaleilanden is er niets te zien. Maar zelden neemt ‘niets’ zulke oogstrelende vormen aan. De lagunes zijn het thuisfront van de zeldzame zwarte Tahitiaanse parel.
Deze krijgt haar unieke karakter van de lagunes. Bij een bezoek aan een parelkwekerij valt onze mond open van verbazing. Door genetische manipulatie kunnen de ‘parelchirurgen’ de kleurnuances  van de parel gedurende hun groeiproces beïnvloeden.
Het eiland Huahine is mooi, open, uitgestrekt en extreem kalm. Toeristen hebben dit eiland blijkbaar nog niet ontdekt. We rijden er met een pick up truck door het eiland. Het heeft een authentieke cultuur, met de mooiste traditionele tempel van het land,  en het wordt niet door de resorts gedomineerd. Het groen is er feller omdat de bergen niet zo hoog zijn, het rood van de hibiscus is heftiger en het turquoise van de lagune heeft een intense frisheid. We dompelen ons graag in deze serene ‘get away from it all’- atmosfeer.

De Frans-Polynesische keuken is een natuurkeuken waar je je vingers bij aflikt. Aan boord van de catamaran worden we echt verwend met allerlei lokale gerechten van verse exotische producten en een variatie bereidingen van rauwe vis met citroen en kokosdressings. Ja hoor, dit kookboek zit al in mijn bagage.
De avond valt. We gooien het anker uit in een kleine prachtige baai. De beelden warmen zich nog even aan de laatste avondzon, die hen in een zacht oranje waas hult. Opnieuw hebben we het geluk om aan de ene kant de zonsondergang te zien terwijl aan de andere kant de volle maan ‘van jetje’ geeft.
Ra’iatea en Taha’a zijn de andere eilanden die we doorkruisen. Met een traditionele Polynesische feestavond sluiten we ons catamaran-avontuur af.

Het leven op de boot en het mooie weer is een verademing in vergelijking met de saaie lange winters die wij gewoon zijn.
We verlaten de eilanden met spijt, zijn gebrandmerkt door de ziel van de atollen, en gecharmeerd door het magisch spectakel van kleuren.
Deze unieke eilanden staan op de wachtlijst van het cultureel werelderfgoed Unesco. En dat is maar goed ook.

Nu inpakken en op naar Nieuw Zeeland voor het laatste stuk van het eerste deel van de wereldreis.

Merkwaardigheden:

1. Gender bender.
De Tahitiaanse samenleving kent naast de man en de vrouw een derde geslacht. De Mahu.
Je ziet ze hier veel:  Vrouwen die opdienen, of verkoopsters in boetieks, maar die eigenlijk geen vrouw zijn.  In grote families wordt elk vijfde kind dat een jongen is, opgevoed als een meisje.  Ze gaan ook verder als vrouw door het leven.
2. De Wawaiki Nui canoe race
Is het spectaculairste sportevent van het jaar (november). Een 3-daagse race over 4 eilanden  (in totaal=116 km) die heel Frans Polynesie aan de beeldbuis kluistert.  Een 60-tal teams van 6-koppige canoes trainen hiervoor een heel jaar lang.

« van 3 »

7 comments